«Իմ անունը Արամ է»: Պատմվածքը մարդկային ինքնադատապարտման մասին է: Արամը՝ լինելով երեխա և լինելով աղքատ ընտանիքից, կուրապես հետևում էր իրենց ընտանեկան, բայց չգրված բարոյական օրենքներին: Ղարօղլանյանների տոհմում բացառապես բոլորը աղքատ էին, փոխարենը պարկեշտ և ճշտախոս մարդիկ էին, հենց այդ պատճառով էլ գողությունն ու ստախոսությունը անընդունելի և չլսված բաներ էին տղայի համար: Դեռ շատ վաղ հասակից Արամը մեծ սեր էր տածում ձիերի նկատմամբ, բայց երբեք ձի հեծնելու հնարավորություն չէր ունեցել՝ այդ պատճառով էլ նրան հրապուրեց Մուրադի ձի հեծնելու առաջարկը: Ընդամենը մեկ օրով ձի հեծնելու մեջ տղան ոչ մի վատ բան չէր տեսնում, առավել ևս դա գողություն չէր համարում: Հարուստ չէին ֆիզիկապես, բայց հարուստ էին հոգով, համենայն դեպս ամեն հնարավորինս ձևով փորձում էին ազնիվ և արդար մարդիկ լինել: Միստր Բայրոնը, ումից արդեն վեց ամիս է գողացել էին ձին, երբ տղաների մոտ տեսավ ձիուն, մտքով անգամ չկարողացավ անցնել, որ նրանք ընդունակ են նման քայլի, չհավատաց, որ ձին իրենն է: Որոշ ժամանակ անց նրանք ձին պետք է տիրոջը վերադարձնեին
Ամենա հասարակ օրերից մեկը։ Արթնացա, հագնվեցի, նաղաճաշեցի և շտապեցի դպրոց ընկերներիս մոտ։ Դպրոցում ամեն ինչ գնում էր իր իսկ հունով։ Երբ դասերս ավարտվեցին ես և քույրիկս գնացինք տուն։ Քնեցի, արագ արեցի դասերս և երեկոյան ընտանեկան զբոսանք հրապարակում որպեզսի տեսնեինք գեղեցիկ շատրվանները․․․ Հիանալի ժամանակ անցկացնելուց հետո վերադարձ տուն և քուն։ Եվ ահա ավարտվեց իմ օրը։ 
Комментарии
Отправить комментарий