«Իմ անունը Արամ է»: Պատմվածքը մարդկային ինքնադատապարտման մասին է: Արամը՝ լինելով երեխա և լինելով աղքատ ընտանիքից, կուրապես հետևում էր իրենց ընտանեկան, բայց չգրված բարոյական օրենքներին: Ղարօղլանյանների տոհմում բացառապես բոլորը աղքատ էին, փոխարենը պարկեշտ և ճշտախոս մարդիկ էին, հենց այդ պատճառով էլ գողությունն ու ստախոսությունը անընդունելի և չլսված բաներ էին տղայի համար: Դեռ շատ վաղ հասակից Արամը մեծ սեր էր տածում ձիերի նկատմամբ, բայց երբեք ձի հեծնելու հնարավորություն չէր ունեցել՝ այդ պատճառով էլ նրան հրապուրեց Մուրադի ձի հեծնելու առաջարկը: Ընդամենը մեկ օրով ձի հեծնելու մեջ տղան ոչ մի վատ բան չէր տեսնում, առավել ևս դա գողություն չէր համարում: Հարուստ չէին ֆիզիկապես, բայց հարուստ էին հոգով, համենայն դեպս ամեն հնարավորինս ձևով փորձում էին ազնիվ և արդար մարդիկ լինել: Միստր Բայրոնը, ումից արդեն վեց ամիս է գողացել էին ձին, երբ տղաների մոտ տեսավ ձիուն, մտքով անգամ չկարողացավ անցնել, որ նրանք ընդունակ են նման քայլի, չհավատաց, որ ձին իրենն է: Որոշ ժամանակ անց նրանք ձին պետք է տիրոջը վերադարձնեին...
Սասնա սարերում քառասուն տարի իշխում էր՝ Առյուծ Մհերը: Նա այնքան քաջ էր եր բոլորը սարսափում քին նրանից անգամ հավքը նրա գլխավերեվով չէր էլ համարձակվում անցնել: Սակայն մի օր և են ահեղ սիրտը մի ցավ ներս սողաց և միտք արավ թագավորը, թե հասել են կյանքի հաշված օրերը ում պետք է թողնի այդ ամենը գոնե մի ժառանգ ունենար: Երկնքից մի հրեշտակ է իջնում և ասում Մհերին -Առյուծ Մհեր, քո խոսքերը հասան Ասծուն և նա քեզ կոյրոն կպարգևի, սակայն այդ նույն օրնել դու էլ կինդ էլ կմահանաք: Առյուծ Մհերը ասում է -Թող լինի իր կամքով վերջ ի վերջո մահը մերն է մենք մահինը; Իննը ամիս, իննը ժամ հետո առյուծ Մհերը ունենում է մի զավակ ում կոչում է Դավիթ: Կանչում է իր եղբորը՝ Ձենով Օհանին և որդոն և իր թագավորությունը թողնում է իր կառավարությոն տակ:
Комментарии
Отправить комментарий